بازی خطرناک در فوتبال

بعضی از خطاها واقعا خیلی بدتر از آنچه که بنظر میرسند و نشان داده میشوند هستند زیرا یک مقدار فشار زیادی و یا نیروی اضافی میتواند باعث صدمه و خسارت بسیار زیادتری شود. همچنین بعضی وقتها فشار و نیروی اضافی میتواند باعث صدمه و خسارت بسیار زیادی شود. همچنین بعضی وقتها فشار نیروی اضافی واقعا بیشتر از آنچه بنظر میرسد هستند. این نوع خطاها عکس العمل و برخورد بیشتر از تنها گرفتن یک خطا نیاز دارد که بایستی توسط داور اقدام گردد. اینکه شما به عنوان داور چقدر اعتماد دارید که بازیکنی که مرتکب خطا میشود میداند نتیجه عملش با شدت آن خطا چقدر ارتباط دارد یا نه به این بستگی دارد که شما چقدر به این ارتباط اعتقاد دارید. اغلب اوقات تجربه و مهارت بازیکنان جواب را برای شما روشن و ارائه می دهد.
یکی از خطاهایی که خیلی از داوران آنرا به عنوان امکان و ضریب خطرناک بودن تشخیص نمی دهند یک حرکت مشترک و عمومی است که بنام «زیر خالی کردن» نامیده میشود. و این مسئله با «پریدن روی حریف » فرق دارد. عمل زیر خالی کردن وقتی به وقوع می‌پیوندد که یک بازیکن به هوا میپرد که یک توپ بلند و با ارتفاع بالا را بازی کند و حریفش بدنش را زیر بازیکن به هوا پریده قرار دهد یا در حالتی قرار میگیرد که بازیکن به هوا پریده به زمین بخورد اما پریدن روی حریف بطور خطا وقتی به وقوع میپیوندد که یک بازیکن عمدا و یا با بی توجهی و ناخودآگاه و یا سعی در گیج و سردرگم کردن حریفش در جهت بازیکن مقابل و بر حریفش می پرد.
بدیهی است اگر هر دو بازیکن بطور منطقی و عمودی به هوا بپرند در بیشتر اوقات خطایی صورت نخواهد گرفت. بهترین راهنما و نکته‌ای که زیرخالی کردن را به عنوان خطا مشخص میکند این است که فقط یکی از بازیکنان برای توپ به هوا میپرد و بازیکنی که روی زمین است به زیر بازیکن به هوا پریده میرود و برای پریدن او و یا به زمین آمدن او مزاحمت ایجاد میکند. این عمل وقتی خیلی جدی تر میشود که بازیکنی که روی زمین است و به هوا نپریده بدون اینکه ضربه بزند و یا به نظر بیاید که میخواهد برخورد نموده و یا درگیر شود به زیر بازیکن رفته و باعث شود که آن بازیکن به هوا پریده بطور ناگهانی و غیر متعادل به پشت به زمین بخورد. این خطا خطرناک است زیرا بازیکنی که پایین می‌آید و به زمین میخورد ممکن است روی گردن و یا کمرش فرود آید و آسیب جدی ببیند که به این خطا بایستی اخطار داده شود. البته بازیکنی که نیروی اضافی بکار میبرد و به زیر بازیکن دیگر میرود اغلب مواقع بایستی بخاطر تلاش برای صدمه زدن و مصدوم نمودن بازیکن حریفش اخراج شود.
یکی دیگر از خطاهایی که اغلب به عنوان خطای خطرناک تشخیص داده میشود تکل کردن بصورت درازکش و به حالت سرخوردن از پشت یا پهلو یا مقابل است. خطر بیشتر آن در هنگام مجروح و مصدوم شدن بازیکن حریف است. بیشترین خطر آن وقتی است که استوک های کف کفش، روی پای دیگری فرود بیاید و یا در روی سطح زمین با زانو یا مچ و ساق پای حریف برخورد نماید که زانوها و مچهای یا نمیتوانند با این تهدید و خطر مقابله و مقاومت کنند. بهمین خاطر است که حتی در شرایط ایجاد کمترین خطر،این نوع تکلها مستحق دریافت اخطار است. این تکلها وقتی خیلی بیشتر خطرناک میشوند که خطا و برخورد استوک ها در سطح بالاتر از زمین صورت میگیرد که به دلیل احتمال مجروح شدن و مصدومیت مستحق اخراج میباشد.
توجه نمایید که تکل با استوک های کفش که با بالا گرفته شده باشد خطرناک است چه اینکه برخورد کرده باشد و یا برخورد نکرده باشد. خصوصا در مسابقات جوانان بایستی حداقل بعنوان بازی خطرناک در نظر گرفته شود. اگر در این حالات (تکل خطرناک) آوانتاژ داده شده است بهترین کار اینست که پس از پایان آوانتاژ برگشت نموده و در توقف بعدی بازی تذکر لازم داده شود تا از تکرار مجدد آن جلوگیری گردد. ولی اگر تماس ابتدا با توپ و سپس با بدن بوجود آمده باشد بایستی اخطار داده شود و اگر تماس ابتدا با پاها صورت گرفته باشد بایستی اخراج صورت گیرد.
یکی دیگر از مرتبط ترین خطاهای خطرناک که اغلب هم بخوبی تشخیص داده نمیشود تکل با هر دو پاست که اغلب با بی احتیاطی و خطرناک است. تکل دو پا یکی از عوامل اصلی بوجود آورنده خطر است خصوصا وقتی که بدن روی زمین پرتاب شده و پاها هم بالا نگه داشته شود. حتی اگر اول با توپ تماس پیدا کرده و سپس با بدن حریف تماس پیدا کند یک اخطار لازم است. ولی اگر پاها بطرف پاهای حریف و یا بدن حریف حرکت کرده و رانده شوند اخراج در پی خواهد داشت.
مورد دیگر از خطاهای خطرناک که اغلب به روشنی توسط داور دیده نمی شود استفاده از آرنج ها و قسمت جلوی بازوهاست که معمولا برای این بکار میروند تا فضای مقابل بازیکنی که هد میزند (بازیکن سرزن) را از او بگیرند.
داوران این خطا را غالباً بصورت قسمتی از حرکت و عمل پریدن وانمود نموده و تشخیص صحیحی از آن ندارند. اما اغلب آنها خطا هستند و حتی بیشتر از یک خطای معمولی هستند و بایستی برخورد لازم بعمل آید. زدن به سر بازیکن حریف یا قسمت بالای بدن او با یک جسم سخت مزاحمت و آزار محسوب شده و خلاف قوانین بازی بوده و جزء بازی نیست پس بایستی همیشه آنرا خطا محسوب کرده و خطا گرفت و اگر برخورد محرز شده و یا شدید و سنگین بوده بستگی به نوع آن کارت لازم نشان داده شود. یکی دیگر از خطاهای خطرناک برخورد با دروازه بان است. سرخوردن غیرقابل کنترل و یا بدون کنترل بطرف دروازه بانی که برای گرفتن توپ شیرجه رفته است بازیکن خاطی بایستی برای عدم کنترل خودش و جلوگیری از تکرار و انجام مجدد آن، مجازات شود. طبیعی است که اگر داور اینکار را نکند و عکس العمل نشان ندهد شخصی از مدافعان مداخله نموده و عکس العمل نشان داده و برخورد پیش خواهد آمد.
نمونه دیگر از خطاهای خطرناک، تکل های با پای کشیده و مستقیم و به اصطلاح زانوی قفل شده (زانوی بدون خمیدگی) است که خیلی برای بازیکن حریف خطرناک بوده و ریسک آسیب پذیر و مصدومیت آن بالاست. اگر این عمل ناجور و غیر صحیح انجام شود اثرش روی قربانی(بازیکن حریف) میتواند مانند برخورد به آجرهای دیوار باشد. این نوع درگیریها بایستی همیشه به عنوان خطای خطرناک تشخیص داده شده و خطا گرفته شود و اغلب بایستی اخطار داده شود حتی اگر اول توپ  بازی شده باشد و سپس برخورد بوجودآید. بازیکنان با تجربه میدانند که چه موقع درگیری مستقیم باانها و چه نوع برخوردهایی و یا حمله روی انها بصورت خطرناک است که با توجه به استنباط آنها از نوع خطاها، این بازیکنان انتظار دارند که داور عکس العملی درباره آن و در مقابله با این نوع خطاها انجام دهد. اگر شما به عنوان داور عملی انجام ندهید آنها اقدام خواهند کرد و عکس العمل نشان خواهد داد که در نتیجه این بازیکنان هستند و نه داور که بازی را کنترل خواهند کرد یعنی در نهایت بازی از کنترل داور خارج شده و به کنترل بازیکنان درخواهد آمد.